Hep Söylerim ..

Eskiden sokak aralarında boş, pis ve her sabah uyandıklarında çocukların oyun oynayacağı arsalar vardı .Güneş üstlerine doğunca bir oyun alanına döner, hava karardığında gitmeye korkulan, kötü diye tabir edilen insanların ateş yakıp oturduğu yere dönüşürdü .Hava kararmaya başladığında annelerin sesi göğün yükseklerine çocuklarını içeri almak için çıkar, güneşin kayboluşuyla sokak eski yalnızlığına geri dönerdi .
Bense kendim dönmek zorunda olduğumu bilirdim, arsanın yanındaki o küçük eve .Annemin içinde boğuştuğu yalnızlıktan kurtulup beni düşünmeye vakti yoktu çünkü .Annem yoktu benim, varlığını görüntü olarak gördüğüm ama hissedemediğim .

Çoğu akşam geç kalır, karanlık çöktüğünde arsanın yeni sahiplerinin, saklanan o insanların dünyasına konuk olmak isterdim .Farklı dünyaları vardı hepsinin ve yüzünde saklayamadıkları hüzünleri ..Hepsi yalnızdı aslında. Herkes gibi bir anne ve babadan olmalarına rağmen hepsinin bir terkedilme hikayeleri vardı .Çoğu adını bile hatırlamıyordu .Nereden, nasıl geldikleri hakkında diyebilecekleri tek şey kendilerini bildikleri günden beri sokakta kalıp yalnız olduklarıydı .
Zaman geçtikçe onların korkulacak, kaçılacak insanlar değil sevgiye muhtaç insanlar olduğunu gördüm .İnsanın sevgisiz doğup ve bu şekilde yaşaması gerçeğinin onları kendi içlerine çekip yalnızlaştırdığını ..

İstenilen bir avuç sevgiyken onları kenara itmek gelen bir düzen kuralıydı belki de .Onlar kötüydü,yalnızdı ve sevgiyi bilmezdi düşünceleri .Hep böyle değil mi hayat ?Ön yargılarla yaşayıp verebileceğimiz tek sonsuz şey olan sevgimizi kendimize saklayarak ..Şimdi yapılması gereken tek şey var, aslında bir kez yaşanıldığını unutmadan gerçek sevgiyi hakedenlere vermek .Daha yaşanılası bir dünya için en azından ..