Hepsi Meleğim için

Yine ben ..Aslında bu sefer ne yazacağıma dair bir fikrim yok .Sadece yazmak istedim belki paylaşmak, kendi kendime konuşmak bile işe yarar şu saatteki sıkıntımı yenmeye .İşin garip yanı neye sıkıldığımı bile bilmiyorum .Size de oluyor mu öyle bir şey yoksa ben bi doktora görünsem iyi mi olacak ?İnsan bilmediği şeylere nasıl sıkılır anlamıyorum ki .Sıradan bir canlı olmadığım kesin zaten .Konumu aklıma ilk gelecek şeyle ilgili yazmalıyım diye aklımdan geçirdim bi kaç saniye önce (evet yazar,düşünürüm ben çoh havalı.)

Aslında ne yazma yeteneğim vardı ne başka bir şey .Yazmaya bile çalışmamıştım ..''Mutsuz insan yazar'' demiş şair .Gerçektende öyleymiş .Mutsuzluğu hissedince, kimseye hatta kendine bile itiraf edemediğin şeyler insanın kaleminden çıkarmış .Bundan 2.5 sene önce anladım ben .Mutsuzluk ne ?Nasıl gelir insanın başına ?Aslında hep hayatımda olan mutsuzluk gün yüzüne çıkmış sadece, bunu şimdi anlıyorum .Çok şehir gezdim, ülkeler gördüm de ne sevdiklerim aklımdan çıktı ne de bir şeylerden uzaklaşabildim .
Mutsuzluğumda peşimden sürüne sürüne gelmiş gün geçtikçe artmış .

Alakaya maydonoz (maydanoz da olabilir bunu gerçekten bilmiyorum ?!) gibi gelebilir ama yazının sonlarında konuyu toparlamış olacağıma emin olun .Ben kendimi bildim bileli babasız büyüdüm .Yoo ölmedi, hala sağlam ve hayatta ama ne o beni görmek istiyor ne ben onu .Bunun ölümden daha acı olduğuna emin olun .Varlığını bildiğiniz kişinin yokluğu daha fazla koyuyor insana .Ailenin tek kız çocuğu olan ben bir erkeğin sevgisini hiç hissetmedim yani .Hep bir erkek tarafından sevilmenin ne olduğunu, gururlanıp ''ben babamın kızıyım!'' demenin ne olduğunu merak etmişimdir .Belli bir yaşa kadar bununla büyüdüm .Okulda çocuğunu almak için gelen babaları görüp ağladığım günlerim hala var .Çünkü hiçbir zaman beni okuldan almaya gelen olmadı ..Hep kendi eve dönmek zorunda olan yalnız kız rolündeydim yani ..

Neyse seneleeer önce doğum günüme memleketim Karşıyaka'da(evet İzmir demiyorum, üzgünüm..) girmiştim .İşte tam da o gün, O'nu gördüm .Evden kaçıp sokakta ağlayarak dolaştığımda O'na toslamıştım .Gözlerimi kaldırıp, O'na baktığımda gülen gözlerle ama büyük bir merakla bana bakıyordu .

-''Nereye böyle?''
-Evden kaçtım ..
-''Senin yaşındaki bir kızın evinde olması gerek değil mi ?Ailen merak eder .''
-Benim ailem yok .

Buydu ilk konuşmamız ..Sen benden 5 yaş büyüktün ya kocamaan görünmüştün gözüme .Çocukluk işte, sahile gidip bütün hikayemi anlatmıştım sana . ''Üzüldüm'' demiştin sadece ..

-''ama eve gitmelisin''
-Sen de gelecek misin ?
-''Seni evine bırakacağım tabiki.''
-Sonra ?
-''Sonra, kendi evime gideceğim.''
-Gitme ..
-''Söz, bundan sonra hep yanında olacağım, sen benim kardeşimsin''

Öyle inanmıştım ki sana elimden tutup eve götürmene bile karşı çıkamadım paşa paşa sana evin yolunu tarif ettim ..Evin kapısında annem, teyzelerim bana doğru koşarken sende kenarda durdun veda edecekken ''hangi takımlısın?'' diye sormuştun ya hani ''Fenerbahçeliyim'' deyince ''oturduğun yerin takımını tut bundan sonra abin gibi Karşıyakalısın'' deyip boynundaki atkıyı benim boynuma geçirip, gitmiştin .İlk defa bir erkek beni sevdi demiştim anneme .Uğursuz değilmişim ben bak birileri beni seviyor .Sahiden gözlerin o kadar güzel bakıyordu ki bana sıcacık, sevgi dolu ..Bütün hikayemi öğrenince benden kaçmak yerine bana bi kardeş bi abi bi baba olmuştun hep .O günden sonra yolum İzmir'e sadece seni görmek için düşer olmuştu .Senin sayende Karşıyakalı olup çarşıda az abi, abla edinmedim kendime .Senin elinse hep benim omzumdaydı .Anneme ''aldığım gibi geri getiricem Sena'mı .Koç gibi hiçbir şey olmaz ona'' derdin hep .Bir şey diyim mi annem sen varsın diye gönderirdi zaten .Sen bizim ailemizin yaramaz oğluydun artık .
Ağladığım zamanda yanımdaydın, gülerken de seninle gülerdim .Evini açtın bana yemeğini paylaştın .Sırlarını anlattın güvenip ..Çok kızdın ,bağırdığın zamanların oldu bana ..Haklıydın abim ..Hep sen haklıydın .Ne zaman seni dinlemesem 2-3 gün sonra ağlayarak yanına gelirdim .
Hani çok uyuyorum diye de kızardın bana .Bayramlarda hep aramamı beklerdin sabah ama ben uyuyor olurdum da hep sen arayıp uyandırdın beni .Sonra da ''şimdi kapatıyorum telefonu, sen beni ara bayramımı kutla, utanmaz'' diyipte kapatırdın .Aradığımda da hiçbir şey olmamış gibi davranıp güldürürdün beni .
Neler yaşayıp neler atlattık seninle .Hayatımın en değerli anlarını şöyle bir düşünüyorum da neredeyse %90'ının sahibi sensin .

E peki böyle birine sahipken nasıl mı mutsuzlukla tanıştım ?Bundan 2.5 sene önce benim Özgür'üm, abilerin bir tanesi meleklerin yanına gitti .Kendi de melek oldu eminim .Bir şerefsizin kurşunuyla hem de ..
O berbat 16 kasım gününden bir gün önce telefonla konuşmuştuk .

-Dikkat et kendine, abim
-''Merak etme Sena'm bir şey olmaz''

Sonra 16sında telefonum çaldı .İsmini bilmediğim biri bana senin öldüğünü söyledi ..''O artık yok'' dedi ..Dünya o gün sona erdi benim için .Görünen bedenimin dışında ruhum seninle birlikte gitti .Daha çok gençtin be abim ..Hani yapacaklarımız vardı ?Karşıyaka'yı da, beni de sensiz bıraktın .
Şimdi ağladığımda kimse gözyaşlarımı silip, omzunda yer vermiyor bana .Kimse senin kadar tanımıyor beni .2.5 senede yaptığım hataların hepsi sensizlikten oldu .Hani zaman her şeyi unuttururdu ben neden her gün daha çok özlüyorum seni ?Neden bir parçam eksik hep ?Bak şimdi de ağlıyorum ..Ağlama beni de ağlatacaksın, hem kim seni üzebilir ki diyen biri yok artık .Durmuyor bu yüzden gözyaşlarım .Seni de ağlatmaktan korktuğum için susardım hep .Şimdi sensiz kaldığım için ağlıyorum .

Her neredeysen rahat uyu abilerin en yakışıklısı .Biliyorum beni görüyorsun ve kızıyorsun tüm bunlar için ama affet abim yokluğuna alışmak imkansız .

Gün geçtikçe daha çok seviyorum, daha çok özlüyorum seni .En yakın zamanda ziyaretine bana verdiğin atkımla tekrar gelicem ..Küçük kız hep seni sevecek ..